TravelByPhoto.nl









Reisverslag Birma/Myanmar
DEEL 3


 ...

Deel 3 – van Inle Lake naar Mandalay en Yangon

Voor bij het reisverslag 

Als u bij het lezen een foto aanklikt dan wordt deze vergroot. De foto′s kunnen vervolgens achter elkaar als diashow bekeken worden. Als u een link, bij voorbeeld: Khiri Travel aanklikt dan wordt deze geopend. Wanneer verwezen wordt naar de kaart van Myanmar, dan kan deze op­ge­roe­pen worden door de link: kaart van Myanmar aan te klik­­ken. De in het reisverslag opgenomen filmclips zijn HD opnamen. De clips wor­den geopend en kunnen bekeken worden in een apart venster dat vanzef opent als u op af­beelding met het pijl­tje klikt.

Route week 1: Yangon • Taungoo • Pyay • Bagan • Mandalay
Route week 2: Mandalay • Kalaw • Inle Lake • Mandalay
Route week 3: Mandalay • Hsipaw • Kyauk Me • Pyin Oo Lwin • Mandalay • Yangon
Route week 4: Yangon • Maung Shwe Lay • Lintha Village Ngapali • Yangon

Dag 14 - maandag 12 november (vervolg)

... ...

We hebben een goede vlucht. We vliegen bij deze korte vluchten niet zo hoog. Daarom valt er veel te zien. Veel lapjes grond onder ons. Groen, geel (sesam), elk stukje is be­werkt. We zien rivieren, we­gen, alles behoorlijk kronkelig.

We komen netjes op tijd op Mandalay airport (detail kaart). Het is een vrij nieuw uit­ziende luchthaven. De af­handeling gaat vlot. Ook hier worden we weer netjes opge­haald door een gids en chauf­feur.

We vragen of we langs de U bein brug kunnen; het is voor ons de enige mogelijkheid die we hebben om deze be­roem­de brug met zons­on­der­gang te zien. Gelukkig kan het qua tijd nog.

...

Het is best nog een stuk rij­den naar de brug. Als we bij de brug aankomen is het bi­zar; alle toe­risten van Mandalay heb­ben zich hier verenigd! Een rij statieven, dure lenzen, en hon­derden toeristen ook óp de 1200 meter lange brug. We vin­­den het fijn dat we het ge­red heb­ben, en het is zeker mooi, maar we hadden het niet zo druk verwacht! Maar ja, waar­om zouden anderen niet hetzelfde denken en met veel takt en geduld hebben we toch een paar prachtige beelden we­ten vast te leg­gen.

Als het donker is rijden we naar ons hotel. Dwars door Mandalay. Een grote le­ven­dige stad. Onderweg stoppen we op verzoek van onze gids nog bij een kle­ding­winkel. Zij zal er haar con­necties hebben. We ko­pen een bloesje, maar heel bij­zon­der is het verder niet.

Ons hotel (Woodland Hotel) ligt buiten het centrum van de stad. We vinden het niet erg want de volgende dag ver­trek­ken we weer op tijd. Het is een beetje een raar hotel; wat ge­da­teerd en ou­der­wets, met een tuin in hele felle kleuren en veel flik­ke­ren­de lichtjes in de bomen. Net als in India houden ze hier erg van versieren! Maar het is een schoon hotel, de men­sen zijn super aardig en de bedden lekker! Bovendien is het eten prima. Hele sma­ke­­lij­ke fried rice!


Dag 15 – dinsdag 13 november

...

Goed ontbijt gehad. Om half 9 ver­trek­ken we met gids/auto. Deze gids is wel een heel an­de­­re dan Su-Su. Er is niets mis mee, maar we hebben niet zo­veel met haar ondanks het feit dat ze haar werk pri­ma doet.

We rijden naar Ava, net bui­ten Mandalay. Ava is een ei­land waar eens een grote stad op gestaan heeft die nu ver­woest is. Vandaag de dag heb­ben boe­ren bezit geno­men van het eiland. We ste­ken met een boot­je over naar het eiland. Op het eiland zelf rijden geen auto's; alleen brommers, fietsers en heel veel paard met wagens. De paar­den­karren staan al klaar voor ons aan de overkant. Het is een leuk ritje al is het kar­retje erg klein en de weg be­hoor­lijk hobbelig. We worden flink door elkaar ge­schut. Wel veel toeristen hier! Vooral veel Fransen. Gelukkig blij­ven we de meute steeds voor zodat we toch nog relatief rustig de verschillende hot­spots op het eiland kunnen bezoeken. We bezoeken oude ruines en stupa’s met fraaie Boeddha beelden.

... ...

Er staat een prach­tig oud klooster op het eiland. Helemaal op­ge­bouwd van teakhout. Grote dikke ho­ge boom­stammen als pilaren. Er zijn maar een paar monniken. Er is ook een groot stenen klooster. Of is het een paleis? ...

Het is afgesloten omdat er is binnen in het gebouw veel scha­de ontstaan is tijdens de aardbeving van vorige week. Aan het slot van onze rondrit maken we nog een stop bij een restaurant. Daarna ver­trekken we weer de rivier over met het bootje waarbij we vergezeld worden door een fraai geta­toeëerde mon­nik.
... ... Als we overge­varen zijn gaan we naar de au­to. Ingrid stapt in een vreem­de auto, want ja, ook die auto is wit. Wel nog 10 jaar ouder dan de onze, maar dat had Ingrid niet gezien. Vervolgens rijden we met al­leen de chauffeur door naar Hsipaw. Onze gids is weer naar het vliegveld; nieuwe gasten ophalen.

De chauffeur is erg aardig maar verstaat geen woord Engels. In Pyin Oo Lwin hou­den we in een door hem uit­ge­kozen restaurant (The Club Terrace) lunchpauze. Dat is een heerlijke stop; een groot terras in de schaduw met om ons heen veel bloemen en ook veel vlinders. We eten er, voor niet veel, erg smakelijk.

...

Na de lunch is het nog een paar uurtjes rijden naar Hsipaw (detail kaart). Het is een mooie tocht door groene velden, over heuvels met haar­speldbochten en met ossenkarren en trac­toren als mede­weggebruikers. Veel maïs ligt te drogen in open schuren. Prachtige bomen ook, enkele bekende maar ook veel voor ons onbe­kende soorten. Vaak kron­kelen pa­ra­sietachtige planten langs de bomen.

Tegen vijven zijn we bij hotel Mr. Charles’ Hotel & Guest­house. Bij Mr. Charles kun je niet eten en als je iets vraagt wordt het vaak niet begre­pen. Je kunt er ook niet echt ge­zel­­lig zitten. We lopen een eind een straat in en eten sma­kelijk bij een chinees. Spotgoedkoop trouwens.

Dag 16 – woensdag 14 november


We zien een berichtje van Mar­jon op internet (face­book) dat zij en Bram net terug zijn van een hele ge­slaagde duik vakantie in Egypte. Leuk!

We zouden vanmorgen gaan wandelen, maar we hebben nog niets gehoord over een gids. Daarom bellen we Khiri Travel en zo wordt het via via alsnog geregeld. Misschien is het misgegaan omdat ons pro­gramma omgegooid is?

... ...

Na het ontbijt gaan we lopen naar de Shan dorpjes. Een uur­tje of 4 zijn we op pad. Een aar­dige gids begeleidt ons. Het is een interessante wan­deling over niet te grote paad­jes. Het is er heel rustig en vredig. We lopen langs rijstvelden, maïs velden, mi­mosabomen. Fraaie bloe­men en veel vlindertjes.

... We gaan naar een mannen- en een vrouwenklooster, We gaan er ook even naar bin­nen. Onze gids vertelt veel. Het valt ons op hoe redelijk open en kri­tisch hij over het re­giem durft te spreken. Hij legt ons uit hoe de bodemschatten verkwan­seld worden aan voor­al China. De burgers hier wor­den er niets wijzer van. Dat is triest. We drinken thee in een huisje /winkeltje in een klein dorp. Het is volop oogsttijd in dit gebied. Overal zitten mensen de maÏskolven van bladeren te ont­doen. De maÏskolven wor­den binnen te drogen gelegd.

... ...

De mensen hier lijken ons niet rijk maar de hui­zen zijn goed onder­hou­den en er lopen bijna altijd wel een paar varkens en een paar run­deren rond het huis.

...

Er wordt veel groenten en fruit verbouwd. Overal waar je wilt kijken wordt je van harte wel­kom geheten.

Het is wel warm buiten; flink zweten! Als we weer in het ho­tel zijn nemen we even een uur­tje rust. Wel veel herrie bij de buren; vlak naast het ho­tel en dus naast onze kamer wordt er een nieuw hotel ge­bouwd. Het staat echt onwijs dicht tegen dit hotel aan. Waarom niet meer afstand dan die ene meter, vraag je af. Je kunt straks van het ene balkon naar het andere sprin­gen! s Mid­dags lopen we nog wat in het stadje rond.

... ...

Dag 17 – donderdag 15 november

Vroeg opstaan. Het heeft de hele nacht geregend. Als we opstaan giet het nog. Na het ontbijt lopen we naar de bus­halte. We reizen vandaag met de locale bus van Hsipaw naar Kyaukme (detail kaart)

.

...

Gelukkig is het dan droog wan­neer we bij de halte komen. De bus vertrekt om 7.30 uur. Weer erg vrien­delijke mensen. Voorin de bus wordt ruimte voor ons ge­maakt zodat we goed kunnen zitten en goed om ons heen kunnen kijken. Deze bus stopt bij ieder klein dorpje onder­weg en in de bus worden we omringd door locals met hun goederen. We zitten een uur in de bus. Een hele be­levenis. We zijn de enige toe­risten. Er is van alles te zien onderweg zoals diverse ver­voermiddelen en ook een groen­tekraam fiets waar ein­deloze hoeveelheden plastic zakjes vol groente en fruit aan hangen.

Veel mensen die in en uit­stap­­pen; het is druk in de bus. Even na half 9 zijn we in Kyaukme. Daar gaat weer iets mis in de regie want we zou­den opge­haald worden maar na een mi­nuut of 10 is er nog steeds nie­mand. We doen wat navraag en horen dat het hotel: A Yone Oo Guesthouse niet ver weg ligt. Dan maar zelf naar het hotel lopen. Ook bij het hotel zien we niemand, terwijl we meteen zouden be­ginnen aan een dag­trip met de motor.

Uiteindelijk via de telefoon van iemand anders (geen en­kele Nederlandse provider werkt in Birma) weer iemand van Khiri aan de telefoon ge­kregen die wat regelt voor ons en zo kunnen we met enige vertraging toch nog op pad.

Soms lijkt het dat het de men­sen hier door de grote toename van toerisme dit jaar allemaal wat boven het hoofd groeit. Dit jaar zijn er tot 80% meer toeristen dan vorig jaar. Op de bonnefooi boeken schijnt nu ook heel lastig te zijn; we spreken mensen die dat altijd doen, maar die moe­ten in Birma nu toch terugvallen op de hele dure hotels van wel 150 dollar per nacht omdat de normale hotels allemaal volgeboekt zijn!!! Schaarste aan be­taalbare logies kortom. ...

Onze gids heet Mr 99. Hij heet mr. Naing Naing, maar hij noemt zichzelf voor het ge­mak Mr 99. Het is een aardige man en een plaatselijke be­roemdheid! Er is even sprake van dat wij zelf een motor rijden, maar hij zegt dat we beter achterop kunnen gaan omdat het door de regen erg glad is op de wegen. Prima, dan gaan we achterop. Ingrid bij Mr 99, Jan-Arend bij zijn dochter Honey.

...

We rijden een stukje en zetten de brommers dan langs de weg en lopen naar de dorpjes. We lopen over wegen van roodbruine aarde, eigenlijk klei tussen de velden vol bo­nen, maïs en bloemen.

Als we bij een huis kijken wat ze aan het doen zijn (pasti­naken schoonmaken) worden we uitgenodigd naar binnen te komen . Op de patio krijgen we koffie, thee en passie vrucht geserveerd. Smaakt érg lekker! Er hangt een pos­ter aan de muur van een Hollands landschap met bloem­bollen met daartussen 2 Aziatische dames. Overal waar je even wilt kijken ben je van harte welkom. Stapels maïs worden hier verwerkt. ... ... We bezoeken een schooltje waar ze wel érg om ons moe­ten lachen... Jan-Arend schrijft zijn naam op het bord, een meisje schrijft de hare er onder. Lol! 99 legt uit dat het onderwijs hier nog erg slecht is. Niet iedereen kan naar school en op school ligt het accent op dreunwerk ( horen wij inderdaad vaak), niet op denkwerk. Kinderen wordt niet geleerd kennis toe te passen. Niet erg stimu­le­rend voor de ontwikkeling van intelligente kinderen.

99 vertelt mooi over de re­cen­te politieke ontwik­ke­lingen; 20 years ago we lived in a closed box. Now we have a window and the door is a little open . Things are getting better but we still have to be careful! Fraai gezegd! Het schooltje wordt overigens ge­sponsord door Japan.

... ...

Af en toe regent het nog wat vandaag, maar niet echt hin­derlijk. We komen een ossen­kar tegen met Nepali. Ze zijn versierd en fraai uitgedost vanwege Divali ; het lichtjes feest. Onze volgende stop tijdens de wandeling is een klooster met veel spelende kinderen. ...In dit klooster worden ook armen en we­zen opgevan­gen. Mooi prin­cipe maar soms hebben we het er toch moeilijk mee: die kids van 6 of 8 jaar die op blote voeten langs de weg lopen te bedelen met hun grote bedel­nap en buiten het gezin wo­nen in een gemeenschap onder leiding van alleen een paar oudere mannen/ mon­niken! Het heeft ook iets triestigs en beklemmends.

Dat gevoel hadden we ook in Sri Lanka. Maar goed, de kloosters staan midden in een dorp en zijn hier onderdeel van de maat­schappij en een al hele lange traditie. We lopen verder tus­sen hagen van gele margrie­ten. Af en toe komen we iemand tegen. 99 spreekt heel redelijk Engels; zijn dochter nog beter. Chili pepers liggen te drogen. In een grote poel baden heel veel waterbuffels.

... ...

Dan zijn we weer terug bij de brommers. Het gaat net har­der regenen en de Ne­pa­li nodigen ons uit. Thee, koffie, snacks, ter ere van hun feest. Ze zijn omhangen met bloe­menslingers en hun hoofden zijn beschilderd. Voor de lunch gaan we naar het huis van Mr 99. Ze halen eten voor ons. Zijn vrouw is er ook. Het eten is lekker. Mr 99 laat een schrift vol met leuke reacties van mensen met wie hij op stap is geweest zien én zijn vermelding in de lonely planet. Heel trots is hij erop. 99 organiseert ook trekkings, tot 2 of 3 weken zelfs!

99 vertelt dat hij pas 1x met de brommer omgevallen is met een toerist achterop. Een geruststelling??? Na de lunch trekken we in ieder geval weer verder. Het begint weer te regenen. We stoppen op een wille­keurige plek langs de rou­te en gaan een huis binnen om te schuilen. Zonder enige aarzeling worden we welkom geheten en krijgen we weer thee en koekjes aangeboden! Echt heel bijzonder de vrien­delijkheid, attentheid en .... nieuwschierigheid van de mensen hier in Myanmar.

...

Na de regenstop rijden we verder naar een hele mooie landelijke plek. Er is een bam­boe minifabriekje; er wordt van bamboepulp papier ge­maakt, geschept met de hand. Het papier is niet te koop in Birma maar wordt alleen geëxporteerd naar China. In China wordt het papier ge­bruikt om de laatste groet aan een overledene op te schrijven en mee te geven. Berichten voor de doden. Bijzonder!

Het weggetje eindigt bij een bruggetje met kabels. Het hout in de vloer zit vol gaten. Er zijn bamboematten over­heen gelegd. Evengoed zijn er nog gaten, maar het is hier erg fraai!. Er wordt druk op het land ge­werkt met waterbuffels als lastdieren. Honey legt giechelend uit dat verliefde stelletjes hier op hun vrije dag naar toe gaan voor een ro­man­tisch samen­zijn.

...Dan op de brom­mertjes weer naar huis. Heerlijk zo ach­terop die brommertjes! We gaan langs een groot Boe­ddha beeld waar jonge monnikjes aan het spe­len zijn. Tegen vijven komen we weer aan bij het hotel. We nemen afscheid van Mr 99 en Honey, zijn dochter. Het was echt een hele leuke, volle dag. Mr 99 en Honey hebben daar met hun kundige en vrolijke begeleiding heel veel aan bijgedragen! Een aanrader. ... ... s Avonds regent het weer flink. We vragen ons af of we puf hebben door de regen erop uit te gaan, maar uit­eindelijk doen we het toch maar. En zowaar, het wordt droog en we eten weer heer­lijk. Rijst met cashew­noten, fles water erbij, samen alles voor 4 euro!!


Dag 18 – vrijdag 16 november 2012


Helaas regent het vandaag. We hebben heerlijk geslapen (vanaf 21.00 uur gisteravond). We gaan naar de markt waar alles vanwege de regen onder het plastic verstopt zit. We gaan ook in de overdekte markt­hal. Donker, maar leuk! Kraampjes met boeddhis­ti­sche boeken, allerlei vreemd uitziende medicijnen. We kopen wat kleinigheidjes.

Terug naar het hotel, nog even zitten. Om half 11 is Mr 99 er weer. Hij komt ons uitzwaaien. Hij heeft al ver­voer geregeld voor ons en on­ze spullen naar het station. Vandaag reizen we met de trein naar Pyin Oo Lwin (Maymyo) (detail kaart). Bij het station drukt Mr. 99 ons nog een zakje in de handen met 2 blikjes cola en een pak koekjes. Wat een ont­zettend attente man toch! Hij wil eerst blijven wachten tot de trein weggaat maar de trein heeft 40 minuten vertraging dus zeggen we dat hij beter kan gaan. ... Uiteindelijk vertrekken we vanaf het sta­tionnetje vol eettentjes en etende mensen en honden. Zelfs een kip en een haan doen zich tegoed aan de rest­jes uit een bijna leeg zakje dat ergens ligt. De hele dag ge­boe­meld. We worden flink door elkaar gehusseld. We kunnen allebei bij een open raam zitten. We zitten op houten bankjes.

Zo glijdt het landschap aan ons voorbij. Af en toe stopt de trein en rennen mensen met allerlei eetwaar op het hoofd lang de raampjes van de trein om iets te verkopen. Genoeg te zien! ... Hier in Birma zijn veel gele bloemen: een soort grote gele margrieten. Die staan overal, zo ook langs het spoor. Als je bij het open raam zit word je bedolven door de bloem­blaad­jes en bloemknoppen. De bloemen staan namelijkl heel dichtbij de rails, en de trein gaat maar 2x per dag. Wij hebben het maar gewoon laten gebeuren. Veel te leuk, dat open raam! Nu het zo nat is en ook wel een beetje fris denken we; hoe zal het in die hutjes zijn waar zelfs geen glas in de ramen zit? De weggetjes ver­anderen in enorme modderpoelen. Hoe zal het hier wel niet zijn in de regentijd?

... ...

Tijdens deze prachtige trein­reis door de Shan bergen gaan we over het Gokteik-Viaduct, ooit de op een na hoogste spoorbrug ter wereld. In 1901 aangelegd door de Engelsen. Ziet er wel een beetje gammel uit maar de brug doet nog steeds goed dienst! Tegen vijven, iets ver­laat, komen we op Pyu oo Lin aan. ... Nog steeds regent het. Buiten staan hou­ten paardenkoetsjes te wachten. We had­den ze hier de vorige keer ook al ge­zien. De gou­den koets in de simpelste versie, met één paard. Voor ons staat een auto klaar. We worden keurig opgehaald. Kort ritje naar ons hotel: Royal Parkview Hotel.

...

Mooi gelegen hotel tussen de koloniale villa’s en dichtbij de botanische tuinen. Dat ziet er best sjiek uit! We worden ont­vangen met een warm kopje thee. Prima kamer, groot bed, lekkere stoelen. Men komt meteen een kan heet water breng­en met instant koffie­poeder. Smaakt goed! Inter­net, wifi, zou hier ook moeten zijn maar dat lukt nog niet erg best. Als we de folder van hier zien, zien we dat we hier een paar dagen geleden zo heerlijk geluncht hebben. We gaan lekker eten; voor ons geen stap meer buiten de deur! Het avondeten is heer­lijk; rijst, kip en cashewnoten, en rijst/kip/ananas. Voor het eerst een echte fles franse wijn besteld!

Dag 19 – zaterdag 17 november 2012

Om 8 uur reizen we met een shared taxi naar Mandalay (detail kaart). Er valt niets te sharen want het is een gewo­ne oude auto met chauffeur en bijrijdertje. Het zijn 2 vreem­de snuiters. Vier keer zegt Jan-Arend good mor­ning, maar geen enkele reac­tie terug. We worden niet aan­ge­keken, er wordt niets gezegd.

Zo rijden we de Road to Mandalay. Onderweg alleen een stop om een grootver­pakking beteltroep te kopen. Zwijgzaam verder naar Man­dalay. Alleen af en toe gekwat door de open ramen naar buiten, van de 2 voorin. Het is druk in de stad. Veel scoo­ter­tjes, wel 100 bij elkaar, vol met chrysanten. Bossen vol, achterop.

Onze 2 autistische chauffeurs zeggen geen boe of bah. Ze zoeken ons hotel maar kun­nen het maar niet vinden. Ingrid ziet een reclamebord van het hotel en wijst erop, maar de chauffeur kijkt haar even aan en rijdt vervolgens gewoon de andere/verkeerde kant weer op. En zo rij­den we nog meer dan een half uur rond. Wat een eikels! De enige keer eigenlijk dat we zulke horken getroffen hebben, hier in Birma.


...

Als we uiteindelijk arriveren in ons hotel is alles weer snel vergeten. Er staat een aardige gids te wachten. We krijgen thee en bespreken wat we die dag willen gaan doen. Diezelfde avond vliegen we alweer door naar Yangon. We hebben de plan­nen iets aan­gepast. Hij heeft wat dingen op zijn lijstje die we de vorige keer in Mandalay al hebben gezien. ...

We gaan eerst naar Mahamu­ni Buddha Temple met een gouden Boeddha waar men­sen bladgoud op kunnen wrijven. In de oudheid wordt verwezen naar slechts vijf gelijkenissen van de Boeddha die gemaakt zijn tijdens zijn leven. Twee wa­ren in India, twee in het paradijs, en het vijfde is het Mahamuni Boed­dha beeld. Veel knielende mensen ervoor op de grond. Geld en bloemen worden geofferd. We zien een monnik lekker ergens in de tem­pel een sigaartje roken. apart hoor! Jan-Arend beklimt de trap naar het Boeddhabeeld. Mannen mogen dichtbij de Boeddha komen, vrou­wen niet.

Er zijn ook andere antieke beelden die je aan mag raken. Het is de bedoeling dat je wrijft over dat deel van het beeld waar je zelf last van hebt ( buik, keel, etc.)

Na het bezoek aan de tempel gaan we naar de straat van de beeld­hou­wers. Véél Boed­dha's, groot en klein. Men is druk bezig ze te bewerken. Wij kopen ook een paar kleine Boeddha's.

... ...

Dan bezoeken we het Maha­gan­dayon-kloos­ter. In dit grootste klooster van het land wonen meer dan 1700 jonge mon­ni­ken over verschillende ge­bou­wen verdeeld. Het werd gesticht in 1950 en heeft op gebied van academische, boeddhistische vorming in het hele land een goede re­putatie. De monniken zijn er hard aan het leren. De novicen zijn gekleed in het wit. Vaak lopen ze te ijs­beren; ze lopen heen en weer, teksten op­dreu­nend uit hun boeken.

De monniken hebben hun maal van de dag al op, maar in een grote gaarkeuken wordt het eten voor de vol­gen­de dag al gekookt, in heel grote pannen! Wel érg veel vliegen overal op het eten, bbrrrr. Onze gezellige gids legt dingen uit, beantwoordt onze vragen maar laat ons ook lekker onze eigen gang gaan. ... ...

De (rode) was hangt overal te drogen. We hebben een uitge­breid gesprek met een van de oude leermeesters die ons in audiëntie ontvangt. Hij vertelt vol trots dat veel van zijn leer­lingen overal in wereld Boeddhistische lezingen hou­den.

­

We lunchen ergens smakelijk.

We bezoeken ook nog een aan­tal antiekzaken. Onze gids had een zaak uitgezocht met allerlei beelden en kleden. Van één Boeddha beeld zijn we nogal weg, maar we worden het niet eens over de prijs. We bezoe­ken daarna nog wat andere zaken, maar geen enkele Boeddha haalt het bij die ene, dus.. met de gids overlegd. Of hij niet wil bellen met de winkel, met een nieuw bod. We zijn namelijk al een flink eind van de winkel weg, dus er eventueel voor niets heenrijden is zonde. En ja, het tegenbod wordt geac­cepteerd en zo halen we onze nieuwe Boeddha vriend op. Leuk! Hij gaat een ereplaatsje krijgen!

Op weg naar het vliegveld brengen we tenslotte nog een bezoek aan de slangentempel van Paleik. Dat is weer heel verrassend! Een totaal an­dere tempel! Pelgrims trekken hier ook heen. ... ...Tot onze grote verbazing lig­gen er bij het gouden Boed­dha­beeld 3 levende py­thons, waarvan één op het hoofd van de Boed­dha zelf! Er staat een man bij de slangen. s Morgens om 11 uur worden ze gevoerd. We aaien de pythons. Ze be­we­gen, en voelen koud aan. Uiteraard leggen we ook een donatie op de slangen! De hele tempel heeft een aparte sfeer. Veel Boeddha's onder slangenkoppen. Leuke stop weer!

Volle, maar geweldig leuke dag zo in Mandalay. De gids was super. Wat zijn die men­sen toch belangrijk.

... En dan naar het vliegveld van Mandalay. Even wachten, en de lucht in. Restje rode wijn in plastic waterflesje mag ge­woon mee! Niks geen gedoe hier. Prima vlucht. We krijgen zelfs een broodje banaan en een cakeje, koffie en vruch­ten­sap. Service!

Om 7 uur s avonds komen we aan in Yangon (routekaart). 30 graden. Helaas, niemand op het vliegveld om ons op te wachten. Heel ver­ve­lend; de regie foutjes beginnen zich nu wel op te stapelen. We blijven een poos wachten. Niemand. Tenslotte gaan we met het Khiri kaartje naar de mensen van de security. Zij sloven zich uit om voor ons te bel­len, maar krijgen Khiri niet te pak­ken. Balen! Dus, zelf maar een taxi nemen en betalen. Het is ongeveer een uur naar het hotel maar onze vriendelijke taxichauffeur maakt geen misbruik van de situatie. Hij vraagt maar 8 euro en is heel blij met de 2 euro extra die hij krijgt! Ook in ons hotel verder geen be­richt van Khiri of zo. We gaan naar de kamer en schrijven ze een email. En hopen snel wat te horen, want de vol­gen­de morgen vliegen we al weer naar Thandwe, en het zou toch leuk zijn als er dan wel wat geregeld is!

Dag 20 – zondag 18 november 2012

Op tijd opstaan. Goed ontbijtje; scrambled eggs, koffie en vers fruit.

Al tijdens ons ontbijt komt iemand van het hotel naar ons toe om te zeggen dat we om 09.45 opgehaald zullen wor­den. Als we later op de hotel­kamer zitten, worden we gebeld dat er iemand van Khiri travel op ons wacht in de lobby. We gaan naar beneden waar een aardige Engels­man op ons wacht. Hij maakt uitgebreid excuses. Erg attent van Khiri dat ze even langskomen en de zaak per­soonlijk uitleggen. We krijgen ons geld voor de taxi terug en een fles Birmese wijn. Nou ja, met deze service glijdt geïrriteerdheid snel weg. Ingrid vraagt of zij voor de laatste dag Yangon nog wat kunnen regelen, en dat zullen ze doen. ... Alles is hier druk en hectisch, mede omdat Obama de vol­gen­de dag naar Birma/Yangon komt. Keurig op tijd worden we opgehaald door onze oude vriend Aung Win in zijn rode Nissan (bijna alle personen auto's hier in Birma zijn wit). Hij brengt ons naar onze bin­nenlandse vlucht en babbelt weer gezellig voluit. We zullen hem aan het eind van onze vakantie ook nog even zien.

Morgen zullen hier alle vluchten veranderd worden in verband met de komst van Obama. Blij dat we dan uit de stad zijn. Of het met het na­derende bezoek van Obama te maken heeft of niet weten we niet, maar onze vlucht heeft- voor het eerst - meer dan een uur vertraging. Zo te zien aan de drukte in de hal zijn er meer vluchten met vertraging.

- naar: Deel 3: van Inle Lake naar Mandalay en